Kiedyś uważałem Marię Janion za „mistrza Yodę” wszystkich polskich feministek wraz z ich całym „tęczowym” otoczeniem. Potem przeczytałem „Niesamowitą Słowiańszczyznę” i przeszedłem na jej „stronę mocy” – a dokładniej – stałem się wielbicielem jej książek a nie działalności w ruchu, z którego postulatami nie zupełnie się zgadzam. Całkowicie uwiodła mnie swoimi wywodami o Polakach jako narodzie postkolonialnym. Mieliśmy być, streszczając jej wywody, systematycznie dominowani kulturowo przez Zachodnią Europę od X wieku. Podboju naszych słowiańskich mózgów mieli dokonywać księża i mnisi z Zachodu z olbrzymią pomocą naszych możnych. Lud państwa Polan jednak niechętnie poddawał się tym zabiegom, niekiedy silnie występując przeciwko nowej wierze – spójrzmy na chociażby na powstanie Masława z 1037 roku. Tenże mazowiecki możny stanął na czele pogan przeciwstawiających się arcychrześcijańskim Piastom. Taka jest wersja podręcznikowa. Jednakże uczona podejrzewa, że Masława uważano za szczególnie niebezpiecznego buntownika nie dlatego, że stał na czele pogan, ale polskich chrześcijan obrządku wschodniego – naszego SŁOWIAŃSKIEGO. Przyznacie, że takich wyskoków całkowicie delegitymizujących „boską władzę” z Rzymu Kazimierz Odnowiciel i jego entourage nie mogli tolerować. Ciekaw jestem co by było gdyby Masław wygrał (oczywiście, jeśli teza o istnieniu polskiego obrządku chrześcijańskiego jest prawdziwa)? Mielibyśmy własną cerkiew z metropolią w Płocku? Starożytny mazowiecki Serock byłby stolicą kraju? A Mazowsze dostałoby wcześniej należny mu status PRIMUS INTER PARES regionów Polski (wiadomo!). Aż włos się jeży od takich rozważań.
Mnie jednak wciąż fascynują pozostałości pogaństwa w kulturze niewolniczo-pańszczyźnianej wsi polskiej. Na przykład dziady – polska wersja brazylijskiej Makumby czy Voodoo - które odprawiane były aż do XIX wieku, nie wyplenione przez księży i dziedziców. W swojej książce Maria Janion pokazuje więcej przypadków takich reliktów rdzennej słowiańszczyzny, które trwały w kulturze chłopów. Wskazuje również sposoby w jaki ten system mentalnej opresji ukształtował naszą kulturę – skąd w niej tyle kompleksów i niepewność własnej wartości kamuflowanej frazesami o „moralnych zwycięstwach” i nieustannym „chwalebnym męczeństwie”. Nie napiszę o „Niesamowitej Słowiańszczyźnie” ani słowa – jest to wiwisekcja polskiej duszy i mentalności z którą trzeba się koniecznie zapoznać. Jeśli nie po to by lepiej poznać swój kraj i jego dzieje, to po to by móc polemizować z myślą pani Janion.
Znów zacząłem od tyłu, a właściwie z boku. Bo nie o tej części dorobku pani profesor chciałem pisać. Zamierzałem skupić się na wywiadzie jako udzieliła niedawno Wyborczej. Nawiązując do jednej z jej wypowiedzi dotyczących mitu Powstania Warszawskiego, mnie w tym całym kramie symboli także kłuje w oczy pomnik Małego Powstańca. Fotografie dzieci-bojowników w hełmach z opaskami AK kojarzą mi się ze współczesnymi zdjęciami z Gazy, na których sześcioletni hamasowcy, „hodowani” by wysadzić się za wolność i Allaha, paradują w zielonych opaskach z „kawasznikowami” w dłoniach. W sierpniu i wrześniu 1944 roku powstańcy „walili głową w mur” tak samo jak Hamas od 20 lat w Palestynie. Ruszyli bez koniecznego uzbrojenia na wyćwiczone w boju oddziały niemieckie jak wojownicy Szaka Zulu z dzidami na armie kolonialne witające ich seriami z karabinu Maxim. Dlaczego ktoś na to pozwolił? Dlaczego wciąż w Polsce czci się nieodpowiedzialnych desperatów, wmawiając wszystkim, że byli to „bojownicy o honor”? Bo „tanio skóry nie sprzedali”? Mam ich szanować tylko dlatego, że mieli odwagę wziąć broń i strzelać porwani jakimś nieracjonalnym patriotycznym szaleństwem? Mam zapomnieć, że przez nich zginęło ćwierć miliona ludzi i niemal cała miejska infrastruktura została obrócona w perzynę? NIGDY! Tak jak nie powinno się zapomnieć tego, że w powstaniu brały czynny udział dzieci, ponosząc wszystkie koszty nierozważnych decyzji liderów politycznych pokolenia swoich rodziców. Liderów, którzy liczyli na pomoc Stalina w pokonaniu Niemców w Warszawie. Liderów oczekujących pomocy od Anglików i Amerykanów, którzy sprzedali ich wcześniej przy „zielonym stoliku” w Jałcie i Teheranie. Liderów, którzy chętnie oddali kilkaset tysięcy polskich żołnierzy w ręce alianckiego dowództwa. Żołnierze ci wyzwalali Anglię, Francję, Włochy, obficie ginąc w operacjach tak udanych jak lądowanie w Arnhem. Anglicy i Francuzi traktowali naszych żołnierzy jak swoje oddziały kolonialne złożone z Senegalczyków czy Sikhów, czyli jako „armatnie mięsko” (patrz casus Monte Cassino). Co ta cała sanacyjno-endecka elitka uzyskała dla nich w zamian? Nic. „Profesjonalni” politycy dali się wodzić za nos do samego końca uzyskując kolejno: zburzenie Warszawy, nadmiar polskich cywilnych i wojskowych ofiar wojny, wykluczenie Polaków z parady zwycięstwa w Londynie („…żeby nie drażnić Stalina…”), oddanie kraju w ręce „spadochroniarzy” z Moskwy na ponad 40 lat, niemal całkowite zapomnienie zasług Polaków na Zachodzie (przy czym wielu tamtejszych mieszkańców myśli, że to My wznieśliśmy obozy koncentracyjne!), Eldo wytatuował sobie Małego Powstańca na ramieniu...
Uff! Parafrazując powiedzenie mojego kumpla Piotrusia, chyba przesadnie „zadumałem się nad losem biednej Ojczyzny”. Dałem się porwać mojemu indywidualnemu patriotyzmowi i, co gorsza, momentami logice. To frustracje szczere, z których jestem gotów się tłumaczyć, gdy tylko ktoś mnie będzie o to nagabywał. Także piszcie. One Love dla wszystkich RACJONALNYCH PATRIOTÓW!
Aha!Oto link:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz